Estamos a ler:

SUITE FRANCESA Irène Némirovsky

O LIBRO

A historia está chea de períodos convulsos e terribles, que a miúdo coñecemos grazas a escritores e estudosos da época. Pero ás veces temos o raro privilexio de somerxernos neles da man da persoa que tivo a ocasión (desgraciada en moitos casos) de vivilos en propia persoa.
Este é o caso de Irène Némirovsky. Comezou a escribir Suite Francesa mentres, vítima deses tempos que relata, agardaba con serena lucidez o momento de ser detida. Non lle deu tempo a concluír a súa obra, pero aínda así foi suficiente para mostrarnos o panorama dunha Francia que ve como o exército inimigo se abate sobre ela. Describe de forma escrupulosa, imparcial, clara, pero con apuntamentos de sorprendente beleza, a fuxida dos habitantes de París cargando cada un coas súas pertenzas e cas súas glorias e miserias. E fálanos tamén da ocupación, da forzada convivencia de pobos inimigos que se temen e se odian, pero que á fin, mesmo sobre o sangue dos caídos, non teñen mais remedio que recoñecerse na súa mutua humanidade e no feito de que son todos vítimas dunha circunstancia que os supera; a guerra.
Suite francesa non é unha novela compracente. Fainos mirarnos ao espello e recoñecer que a traxedia poucas veces fai de nós heroes. O instinto de supervivencia require dunha fortaleza que, a miúdo, nos obriga a pasar por enriba dos nosos bos sentimentos... ou o que é peor, a descubrir que realmente non eran tan bos.

A AUTORA

Irène Némirovsky naceu o 11 de febreiro de 1903 en Kiev, no seo dunha familia xudía. O seu pai, León un banqueiro ucraíno, era un dos homes máis ricos de Rusia. A nai Fanny, deixou á nena ao coidado dunha aia que a ensinou a falar francés, pero ademais, Irène chegou a falar con fluidez ruso, polaco, inglés, vasco e finlandés.
A familia trasladouse a París en 1919 fuxindo da revolución de outubro e alí Irène obtivo unha licenciatura en letras na Sorbona. Publica algúns contos en revistas francesas e leva unha vida despreocupada e trouleira ata que en 1926 casa co enxeñeiro Michel Epstein co que terá dúas fillas: Denise e Fanny. En 1929 enviou a súa novela "David Golder" a unha editorial e será o comezo dunha exitosa carreira literaria na que se lle chegaría a considerar como unha das escritoras mais prestixiosas de Francia. Aínda así non obterá a nacionalidade francesa e no medio dun marcado antisemitismo, convértese ao cristianismo xunto coas súas fillas en 1939.
Ao iniciarse a guerra o matrimonio leva as nenas a Issy-L'Évéque. Eles volven a París, pero son sometidos ás leis contra os xudeus, perden o dereito a traballar e deciden reunirse coas súas fillas. Irène segue publicando (con pseudónimo) e escribe: "A vida de Chejov" e "As moscas do outono". Comeza tamén a traballar na súa obra "Suite francesa", aínda que dubida que teña tempo para rematala. E así é en efecto, é detida pola xendarmaría francesa o 13 de xullo do 42, e posteriormente deportada a Aunschwitz, onde morre o 17 de agosto dese mesmo ano. O seu marido, que intentou intervir no seu favor, será arrestado en outubro e seguirá a súa mesma sorte.
As fillas, igualmente perseguidas, emprenderán unha fuxida por toda Francia, acompañadas pola súa fiel titora e arrastrando con elas a maleta cos manuscritos da súa nai. Entre eses papeis está “Suite Francesa”,

"Cada guerra é unha destrución do espírito humano" Henry Miller.

Boa lectura

Estamos a ler:

Pedimos desculpas aos lectores do blog, xa que por circunstancias persoais non puidemos realizar a reseña da lectura anterior: "Cien años de Soledad", do escritor Gabriel García Márquez.
Tras este "parón", reincorporamonos á dinámica do noso club de lectura con unha das obras máis destacadas da literatura romántica universal:

CUMBRES BORRASCOSAS Emily Brontë


O LIBRO

"Cumbres Borrascosas" está considerada hoxe en día como un clásico na literatura inglesa. Non obstante, cando se publicou en 1947 foi recibida pola crítica con frialdade e desagrado. Non era para menos, posto que a historia e os personaxes que describe están moi lonxe da idealización da novela romántica e moito menos dos ríxidos canons morais da época.
Todo na obra é paixón e desmesura. Os sentimentos levados ao seu límite, o odio, o amor, os celos, a ambición... e inmersos neles, os protagonistas, Heathcliff e Catalina, cuxo amor coma se dunha herba salvaxe e velenosa se tratase, crece e supera aos amantes e a cantos os rodean. Un amor que non ofrece paz e dozura, moi ao contrario, parece dende o principio destinado a traer a desdita a moitas vidas e a ser, en se mesmo, unha traxedia.

A AUTORA

Emily Brontë naceu en Thornton, Yorkshire (Inglaterra) en 1918 e faleceu o 19 de decembro de 1948. Filla do reverendo Patrick Brontë e da súa esposa Maria Branwell, foi a quinta nunha sucesión de seis irmáns: Maria, Elisabeth. Charlotte. Branwell, a propia Emily e a benxamína Anne.
A súa nai morreu prematuramente e a nena foi enviada xunto ás súas irmás a un colexio para fillas de clérigos. Debido ás duras condicións do centro, as dúas maiores ( de só once e dez anos) contraeron a tuberculose e morreron. O pai sacou ás súas fillas mais pequenas da institución, na que apenas permaneceron uns meses.
Emily traballou como institutriz e logo ingresou xunto á súa irmá Charlotte nun colexio privado en Bruxelas. Tras a morte da súa tía, a moza volverá a Inglaterra para exercer como administradora do fogar familiar. Ocuparase principalmente do seu irmán Branwell, un pintor de talento frustrado a causa da súa inestabilidade e a súa adicción ao opio e ao alcohol, ao que coidará con abnegación ata a súa morte.
En 1846 publicará o seu primeiro libro de poesías xunto coas súas irmás :"Poemas de Currer, Ellis e Acton Bell" (as tres utilizan pseudónimos masculinos) que terá escasa repercusión. Pero as irmás non se desaniman e comprométense a escribir unha novela cada unha.
Así, en 1847, verá a luz "Cumbres Borrascosas", unha obra que desconcertou crítica e público pola súa estrutura innovadora e a presentación dunha historia que supera os límites da opresiva moral vitoriana.
Só un ano máis tarde, Emily asistirá en setembro ao funeral do seu irmán. Alí contrae un catarro que se transforma en tuberculose e lévaa á tumba tres meses despois. Tan só tiña 30 anos.

“Cando o amor desenfreado entra no corazón, vai roendo todos os demais sentimentos” Alejandro Dumas (pai).

Boa lectura

Estamos a ler:

LA MENNULARA Simonetta Agnello Hornby


O LIBRO

A criada dos Alfallipe, "persoa de casa", como se denomina en Sicilia aos empregados de confianza que serven toda a vida aos mesmos señores, acaba de morrer con apenas cincuenta anos. Ninguén parece sentir a súa perda. Os fillos do dono, resentidos porque Maria Rosalía Inzerillo (coñecida como a mennulara) administraba os bens da casa dende a morte do señor, deben non obstante obedecer as instrucións que a defunta deixou estipuladas se queren ser merecedores da cuantiosa herdanza que lles prometera.

Mentres tanto, todos no pobo critican e especulan sobre as estrañas relacións dos Alfallipe cunha serventa leal e traballadora, pero que, a pesar da súa posición, manexaba o diñeiro dos seus amos. Uns ódiana, outros admírana, e todos cren coñecela sobre a base das súas escasas experiencias persoais cunha muller que a ninguén daba confianza, e que coinciden en sinalar como esquiva e orgullosa.
O lector, como un veciño máis, escoita retallos da súa historia, e vai pouco a pouco atando cabos para así descubrir a vida, a personalidade e as motivacións dunha muller forte e intelixente, que soubo sobrepoñerse a unha existencia dura e desgraciada e quixo servir, con fidelidade a unha familia que xamais soubo valorar a súa entrega e o seu cariño.

LA AUTORA

Simonetta Agnello Hornby naceu en Palermo (Sicilia) en 1945. Pertence a unha familia da pequena aristocracia siciliana. Pasou parte da súa infancia en Agrigento e non comezou a ir ao colexio ata os 11 anos, sendo educada ata entón na casa cunha titora e un profesor particular. Na súa familia, á causa da súa clase social, ninguén traballaba.
Licenciouse en Dereito, estudos que finalizou en Inglaterra onde tamén ten o seu domicilio dende 1972, foi presidenta durante oito anos do Tribunal de Necesidades Educativas Especiais e Minusvalidez, e fundou un bufete de avogados na cidade de Brixton, que se ocupa dos problemas das comunidades negras e musulmás.
Empezou a escribir aos 55 anos, grazas a un afortunado atraso dun voo que a deixou nun aeroporto de Roma e a súa primeira novela "A Mennulara", se converteu en best-seller, sendo traducida a doce idiomas e facéndose acredora do Premio Literario Forte Village, e o Premio de Stresa Ficción (ambos os dous en 2003) e en España o II Premio Novela Europea Camiño de Santiago
Outras obras súas son La tía marquesa,(2004) Boccamurata (2007) Vento Roto.(2009) e Entre la Bruma (2010).
Na maior parte das súas obras, o tema central son os dramas familiares e os amores desgraciados. E por suposto, a terra e a cultura Sicilianas, co inevitable fantasma da Mafia, que parece impregnalo todo.

"Os feitos son moitos, pero a verdade é unha" Rabindranath Tagore.

Boa Lectura.

Estamos a ler:

NO DIGAS QUE FUE UN SUEÑO Terence Moix


O LIBRO

Antonio e Cleopatra. O rudo soldado romano e a intelixente e sofisticada soberana de Exipto. Tanto se escribiu sobre os amores destes dous personaxes históricos, que xa a duras penas se recoñece onde acaba o mito e onde empeza a realidade.
Por iso é tan gratificante ler unha novela na que a reflexión sobre o amor (en todos os seus procesos, en todas as súas facetas, en todas as súas glorias e miserias) transcende uns personaxes que por outro lado, se nos presentan cunha forza e unha humanidade arrolladoras.
Pero "No digas que fue un sueño", non é só un paseo polas revoltas do amor, é unha viaxe apaixonante a un mundo antigo que existiu e que na pluma do autor, cobra unha nova vida. O lector non pode por menos que namorarse das paisaxes e a cultura de Exipto, de ver cos ollos da imaxinación a fascinante cidade de Alexandría, de crer, como creen os exipcios, que hai unha forma de beleza tan perfecta que nunca morre, que permanece para sempre na eternidade.

O AUTOR

Ramón Moix Messeguer naceu en Barcelona, 5 de xaneiro de 1942 e faleceu na mesma cidade o 2 abril de 2003)
De formación autodidacta, traballou como traductor de inglés e francés e como colaborador de editoriais e axencias de noticias. Residiu en París, Londres e por breve tempo en Madrid.
Publicou as súas primeiras novelas policiacas cando apenas tiña vinte anos co pseudónimo de Ray Sorel, pero non foi ata "La Torre de los Vicios Capitales" (1968) cando a súa obra empezou a ser valorada pola crítica.
O recoñecemento do gran público chegou coa publicación da súa novela "No digas que fue un sueño", galardoada co Premio Planeta en 1986, que o colocou entre os autores máis lidos do país. Esta obra coma outras "(La herida de la esfinge", "El arpista ciego"...) ten como escenario o antigo Exipto, polo que sentía fascinación.
Asiduo colaborador na prensa escrita, prestou a súa pluma a revistas sobre a sétima arte de cuxos mitos era un apaixonado, o que se reflicte na súa creación literaria: "Hollywood Stories", "Iniciación a una historia del cine"...
Ademais de novela e artículos tamén escribiu libros de viaxes "Tres viajes románticos" e un libro de memorias: "Memorias del peso de la paja".
Galardoado en moitas ocasiónss, entre os seus premios podemos citar: o Josep Pla en 1969, o Premio da Crítica e o Prudenci Bertrana en 1972, o Planeta de Novela en 1986, o Fernando Lara de Novela en 1996 e o da Fundación José Manuel Lara no 2003.

"Sólo aspiro a encontrar o meu paraíso na terra. E son digno de compaixón porque é posible que o coñecese en varias ocasións e non me decatase." Terence Moix

Boa lectura.

Estamos a ler:

LA SOLEDAD DE LOS NÚMEROS PRIMOS. Paolo Giordano.

O LIBRO

Unha historia dolorosa... como o é a miúdo a propia realidade. Unha lúcida reflexión sobre a soidade enfocada nas vidas dos seus protagonistas: Alice e Mattia. Ambos os dous levan sobre as súas costas as feridas que deixa unha infancia marcada pola traxedia e loitan, cada cual ao seu xeito, por saír adiante nun mundo que se mostra hostil para os que non son o suficientemente fortes. Como os números primos xemelgos permanecerán sempre próximos, pero sen chegar a tocarse, porque a mesma fraxilidade que lles une se interpón entre eles.

O AUTOR

Nacido en Turín, en 1982, este licenciado "cum laude" en física, demostrou xa na súa primeira obra que as súas aptitudes non se limitan ás ciencias. Con "A soidade dos números primos", recibiu no 2008 os premios Campiello, Fiésole Narrativa Under 40 e o Premio Strega (Con 26 anos, foi o autor máis novo en conseguir o último). Non en van, a novela vendeu en Italia mais dun millón de copias o ano que saíu á luz.

“Moitas cousas déronme no mundo, só é miña a pura soidade”. Dulce María Loynaz

Boa lectura.

Estamos a ler:

OLLOS DE AGUA Domingo Villar

O AUTOR

Domingo Villar, (Vigo 1971) vive en Madrid, e exerceu como guionista de cine e televisión. Ligado dende a súa infancia ao mundo do viño (o seu pai é bodegueiro, ao igual que o proxenitor do seu personaxe Leo Caldas) traballou como critico gastronómico nunha emisora de radio nacional e colaborador habitual en varias publicacións escritas.
“Ollos de auga”, (a súa primeira novela) publicouse no ano 2006 e tivo unha grande acollida entre a crítica e o público, obtendo o I Premio Sintagma, o Premio Brigada 21 e o Premio Frei Martín Sarmiento, ademais de quedar finalista en dúas categorías dos Crime Thiller Awards en Reino Unido. Éxito indiscutible de vendas na súa terra natal, foi tamén un dos libros máis vendidos a nivel nacional, e un descubrimento para os amantes do xénero policíaco.

Na súa segunda novela A praia dos afogados 2009, continúa relatando as aventuras do detective Leo Caldas e do seu axudante Rafael Estévez, e non defraudou aos seus seguidores, polo que é de esperar que esta saga detectivesca nos ofreza mais historias no futuro.

A súa obra que se publica simultáneamente en galego e en castelán, foi traducida xa a varios idiomas.

A OBRA

Leo Caldas, un detective galego, e Rafael Estévez, o seu axudante, un aragonés recén chegado á comisaría, investigan o asasinato dun músico perpetrado con inusitada crueldade nun piso de luxo fronte á ría de Vigo.
As pescudas que os dous axentes levarán a cabo para descubrir o culpable, non só transmiten aos lectores a intriga inherente ás novelas policíacas, senón que os somerxen no día a día de Galicia, na súa gastronomía, as súas paisaxes, o carácter das súas xentes... Deste modo, trama e marco compleméntanse de tal maneira que a obra de Villar adquire unha marcada "denominación de orixe" facendo a súa lectura especialmente próxima para todo aquel que coñeza Galicia. Nas novelas non só se trasmite o amor e coñecemento que o autor ten da súa terra, senón unha calidade na narración que aínda se acrecenta se cabe na segunda novela, totalmente recomendable para os que gozaran coa primeira.

Boa lectura.

Estamos a ler:

EL TIEMPO ENTRE COSTURAS. María Dueñas

O LIBRO

A nova modista Sira Quiroga abandona o Madrid convulso dos meses previos ao alzamento arrastrada polo amor desbocado cara a un home a quen apenas coñece. Con el instálase en Tánxer, unha cidade exótica e vibrante onde todo pode suceder. Mesmo a traizón. Soa, desituada e cargada de débedas alleas, Sira trasládase accidentalmente a Tetuán, capital do Protectorado Español en Marrocos. Esporeada pola necesidade de saír a flote, con argucias inconfesables e grazas á axuda de novas amizades de reputación un tanto dubidosa, forxará unha nova identidade e logrará poñer en marcha un selecto taller de costura no que atenderá a clientas de orixes afastadas e presentes insospeitadas. A partir de entón, coa contenda española recén rematada e os ecos da guerra europea resoando na distancia, o destino de Sira queda ligado ao dun puñado de carismáticos personaxes -Rosalinda Fox, Juan Luis Beigbeder, Alan Hillgarth- que a empurrarán cara a un inesperado compromiso no que as artes do seu oficio ocultarán algo moito máis arriscado..

O AUTOR

María Dueñas Vinuesa (Puertollano, Ciudad Real, 1964) é doutora en Filoloxía Inglesa e profesora titular da Universidade de Murcia. Impartiu docencia en universidades norteamericanas, é autora de traballos académicos e participou en diversos proxectos educativos, culturais e editoriais. A súa familia materna viviu en Tetuán durante a etapa do Protectorado Español en Marrocos e, a partir dos recordos e evocacións daquela época, naceu a trama de "el tiempo entre costuras".


Boa lectura.

Estamos a ler:

O SOL DOS SCORTA. Laurent Gaudé

O LIBRO
Gañador do Prix des Libraires 2003 con "O legado do rei Tsongor", Laurent Gaudé obtivo un ano máis tarde o premio Goncourt, o máis prestixioso dos galardóns literarios franceses, con O sol dos Scorta, que se converteu nun dos éxitos máis soados do ano 2005 en Francia -máis de 375 mil exemplares vendidos- e que sería traducido a quince idiomas. Como na súa novela anterior, Gaudé debuxa un universo épico e intemporal mediante unha linguaxe moderna e unha historia saturada de cor e paixón, situada esta vez nun sur de Italia mítico e imaxinario.Dende finais do século XIX ata o presente, varias xeracións dunha mesma familia encaran afrontas e desafíos no pequeno pobo de Montepuccio, empolicado xunto ao mar, entre outeiros e oliveirais calcinados por un sol inmisericorde. Unha fatídica tarde de verán, da unión ilícita dun delincuente de pouca monta e unha madura solteirona nace Rocco Scorta Mascalzone, e con el, unha estirpe condenada á deshonra e o oprobio. Aínda que os inesquecibles Carmela, Giuseppe, Domenico e Raffaele viven na pobreza, sempre obrigados a empezar de novo, transmítense con orgullo a mísera herdanza que lles deixa a vida. Con excepción da modesta expenduría de tabaco familiar, a súa riqueza é intanxible; compóñena os recordos comúns, unha insaciable sede de vivir e unha rara capacidade para gardar segredos, que os fai infinitamente fortes e poderosos.Con ecos da mitoloxía e a traxedia grega, e reminiscencias de autores como Carlo Levi e Elio Vittorini, O sol dos Scorta é unha novela profundamente humanista, que examina os misteriosos vínculos que se establecen entre o destino, os seres humanos e a terra que os viu nacer.

O AUTOR

Laurent Gaudé é dramaturgo e novelista. Nacido o 6 de Xullo de 1972 en París, estudou teatro na Universidade Sorbona Nueva - París. Á súa primeira novela, titulada Cris, seguiu en 2002 O legado do rei Tsongor, que obtivo o premio Goncourt des Lycéens 2002 -outorgado polos estudantes de ensino secundario e preuniversitario de Francia-, e foi finalista do premio Goncourt do mesmo ano. Así mesmo, foi gañadora do Prix des Libraires 2003, concedido por libreiros de Francia, Bélxica, Suíza e Canadá. A confirmación de Gaudé como unha das novas voces da literatura francesa chega con O sol dos Scorta, que recibiu, entre outros, o premio Goncourt 2004.

"O sol dos Scorta" é unha maravillosa posta en escea da tradición familiar e de cómo é posible cambiar algunha cousa...


Boa lectura.

Estamos lendo:

A NOITE DO ORÁCULO. Paul Auster.

O AUTOR

Paul Auster (Newark, Nova York, 3 de febreiro 1947), ten unha vocación precoz (comeza a escribir aos 12 anos) e despois de estudar na Universidade de Columbia literatura francesa, italiana e inglesa, empeza a facer traballos de tradución de autores franceses, escribe poesía, teatro, artigos e entrevistas, traballa nun petroleiroe alterna o seu domicilio entre Francia e España.
Escribe a súa primeira novela "Squeeze Play" co pseudónimo de Paul Benjamín, con escaso éxito editorial. Ata anos despois non empezará a obter recoñecemento como escritor.
Das súas obras máis destacadas podemos citar entre outras moitas: "O pazo da Lúa" (1989), Leviatán (1992) e "Brookling Follies" (2005)
.Ademais de novela seguiu escribindo relatos, ensaio, poesía e guións de cine (algúns adaptacións das súas obras como "Música do Azar" e "O caderno vermello". En ocasións exerceu tamén como director e produtor.
Recibiu varios premios, entre eles o Premio Morton Dauwen Zabel de la Academia Estadounidensedas Artes e as Letras (1990) e o Premio Príncipe de Asturias das Letras (2006).
O autor recoñécese influenciado por escritores como Kafka e Beckett. Como temas recorrentes na súa literatura, que posúe unha insuperable calidade descritiva, encontramos a enfermidade, o azar, a metaliteratura e a descrición de obxectos de papelaría, aos que ten unha especial afección.

A NOVELA

O libro descríbenos a recuperación tanto físico como moral do protagonista. Sidney Orr é un escritor que sobreviviu a unha enfermidade grave e que pouco a pouco vai retomando o seu lugar no mundo, fortalecendo o seu corpo e tratando de recuperar a súa inspiración para volver ao seu oficio.
Mentres trata de elaborar unha historia nun caderno azul, deberá tamén achegarse a unha esposa que parece cada vez máis afastada e cuxo pasado descoñece e desentrañar o misterio que se esconde tras a súa relación.
Unha novela dentro doutra novela, unha simbiose entre a realidade e a ficción, entre o cotián e o fantástico. O protagonista cabalga entre ambos os dous mundos e así o autor permítenos acceder á personalidade de Sidney e aos aspectos que a conforman, os seus pensamentos máis íntimos e o desenvolvemento do seu proceso creativo, que para un artista é sempre parte inseparable, do seu ser.

"Os escritores somos seres feridos. Por iso creamos outra realidade". Paul Auster.

Adeus

"Espero morrer como vivín, respectándome a min mesmo como condición para respectar aos demais e sen perder a idea de que o mundo debe ser outro e non esta cousa infame".

José Saramago (1922-2010)

"Kafka en la orilla": Variedade de opinións.

Reunión do club do 15 de Xuño.


Esta quincena lemos "Kafka en la orilla" de Murakami. Para moitas das compoñentes do club foi o primeiro achegamento ao autor xaponés, e estas son, a grandes trazos, algunhas das opinións que a lectura da súa obra orixinou.

Murakami como escritor.

Se hai algo no que todas estivemos de acordo é na calidade de Murakami como escritor. Ninguén pode negar a destreza coa que manexa a linguaxe, e a gran riqueza da súa narrativa.
Sinalouse tamén o importante que é unha boa tradución para poder gozar dos autores estranxeiros, e neste caso parece ser que tivemos esa sorte.

O Universo máxico de "Kafka en la orilla".

Nesta cuestión é onde hai variedade de opinións.
Para algunhas das lectoras os trazos fantásticos da súa novela son unha das cousas que máis sorprenderon e agradaron, en especial pola súa grande orixinalidade e pola posibilidade que o escritor ofrece de realizar múltiples lecturas, que abranguen todos os temas posibles, dende a filosofía, a historia, a relixión...
En cambio, para outra parte das lectoras tiña moito máis interese a parte realista da narración, e apuntouse que ás veces as pasaxes "máxicas", sobre todo no que respecta á traxectoria de Tanaka, facían a novela máis enmarañada e demasiado cargada de feitos sen explicación, achegándoa demasiado ao xénero da fantasía que non a todo o mundo agrada.
Sinalouse que podería ser interesante ler unha obra do autor máis realista, pois, como mencionamos antes, todas coincidimos en que Murakami é un excelente narrador.

O Club de Lectura na Feira do Libro de Madrid

Autovía por diante e escoltadas por unhas magníficas e coloridas paisaxes, regresamos. A miña imaxinación non obstante retorna ao percorrido entusiasta que fixemos onte, pola outra autovía que é a Feira do Libro, visitando as diferentes casetas e co xúbilo propio de quen vai descubrindo autores consagrados que asinan cariñosamente as súas obras, Eduardo Punset, Julia Navarro, Soledad Puértolas, Angeles Caso, Jordi Serra i Fabra, Lucía Etxebarría, entre outros moitos e como non, o noso queridísimo Antonio Gala, que na súa dedicatoria nos desexaba que compartísemos sempre o corazón e a ledicia.

Na dedicatoria que me escribiu Javier Marias da súa novela "Todas las almas", resalta que é quizais a súa novela favorita, aínda.

Semellante parecer, vén a ser esta busca de poder dicir que damos o mellor que temos para que outros poidan aproveitalo, crendo ao mesmo tempo que hai un aínda, no que se pode mellorar. Esta é a esencia deste Club de Lectura.

Ánimo non nos falta, a ilusión proporciónanos esa vontade para seguir aprendendo.

Efectivamente, unha representación aínda moi pequena, do Club de Lectura de Burela, visitou a Feira do Libro e nesa visita, fomos contaxiadas, aínda máis se cabe, da necesidade de que en Burela o amor pola lectura sexa un chanzo que eleve a esta localidade nunha tarefa cultural, con tanto arraigamento como arraigada está Burela no mar.

Estamos a ler:

KAFKA EN LA ORILLA. Haruki Murakami.

O LIBRO

Kafka Tamura escápase da súa casa ao cumprir os quince anos fuxindo da maldición do seu pai, que o condena a matalo e deitarse coa súa nai e a súa irmá. Os seus pasos levarano a unha cidade do sur, Takamatsu, e na súa acolledora biblioteca encontrará outros personaxes que pasarán a formar parte da súa historia e quizais, do cumprimento da profecía: Satoru Nakata un ancián que fala cos gatos, Oshima, o novo e sensible bibliotecario, Saeki, unha cincuentona amable que podería ser a nai que Tamura nunca coñeceu...
Esta versión contemporánea da traxedia clásica de Edipo está ademais impregnada de moitas outras influencias: Kafka e a súa mestura do estraño e o cotián, o realismo máxico hispanoamericano, as teorías de Freud sobre os conflitos do crecemento e o logro da propia identidade... Todo iso salpicado de referencias culturais: a Grecia clásica, a cultura occidental e a oriental... filosofía, arte, mitoloxía, música... a novela abrangue todo un mundo de contidos... como os abrangue a vida mesma.

O AUTOR

Nacido o 12 de xaneiro de 1942 en Kioto (Xapón), Haruki Murakami estudou literatura e teatro gregos na Universidade de Waseda. Grande afeccionado á música ( o seu primeiro emprego tívoo nunha tenda de discos), chegou a rexentar un bar de jazz, e a súa paixón por esta arte reflíctese nas súas novelas.
Ademais de exercer como escritor, adicase a traducir escritores estadounidenses como John Irving ou F. Scott Fizgerald ao xaponés. A moitos deles considéraos os seus mestres e influíron notoriamente no seu traballo, que tamén se enriqueceu con elementos da cultura popular da que se declara defensor.
Escribeu libros de relatos: Sauce ciego, mujer dormida (2008) ensaio: De que hablo cuando hablo de correr (2008) e varias novelas entre as que podemos destacar: Tokio Blues (1987), Crónica del pájaro que da cuerda al mundo (1994), e a que nos ocupa Kafka en la orilla (2002). Esta última foi considerada no ano 2005 polos críticos do suplemento literario do New York Times como a mellor novela do ano.

"Todo pasa. Ninguén ten algo para sempre. Así é como temos que vivir". Haruki Murakami


Boa lectura.

Estamos a ler:

TODOS LOS FUEGOS EL FUEGO. Julio Cortázar

O LIBRO

Publicado en 1966, este libro reúne oito relatos do autor, considerados xa como clásicos na súa obra, e de imprescindible lectura para todos aqueles amantes do conto como xénero. Nesta obra, Julio Cortázar desprega o seu mellor xenio creativo e a súa capacidade de introducir en circunstancias cotiás, eses elementos fantásticos ou extraordinarios que fan que unha historia quede para sempre no recordo.

O AUTOR

Julio Cortázar (Bruxelas 1914, París 1984). Escritor e intelectual arxentino, innovador e orixinal, xenio indiscutible na narración breve e creador de novelas como Rayuela, clásico da literatura arxentina e latinoamericana. Escritor impenitente dende neno, abordou todos os xéneros: ensaio, conto, novela e poesía (aínda que esta última é quizais a menos recoñecida).

Formado como profesor, exerceu como tal, e tamén traduciu a obra de Edgar Allan Poe, traballo que se considera como a mellor tradución do autor estadounidense.

A súa faceta social, levouno a interesarse polos procesos políticos de países como Cuba, Arxentina Chile e Nicaragua, doando algúns dos dereitos dos seus libros para axudar aos presos políticos.

En 1981 concedéuselle a nacionalidade francesa, e está enterrado no cemiterio de Montparnasse, onde os seus admiradores deixan sobre a súa tumba billetes de metro ou papeis, nos que debuxaron rayuelas.

"Ven a durmir comigo, non faremos o amor, el faranos."Julio Cortázar.


Boa lectura.

Día do libro

“O que le moito e anda moito, ve moito e sabe moito”

Miguel de Cervantes Saavedra (1547-1616)


“Un home que non se alimenta dos seus sonos envellece pronto”

William Shakespeare (1564-1616)


“Trocóusenos reinar en vasalaxe”

Inca Garcilaso de la Vega (1539-1616)

Romeo e Julieta, Novelas Ejemplares, Tito Andrónico, Historia de Florida, Hamlet, A Galatea, Comentarios Reales, O enxeñoso fidalgo Don Quijote de la Mancha...

Ás plumas que se foron, ás que están e ás que virán: Grazas.


Feliz día do libro....

… e boa lectura.

Estamos a ler:

O ÚNICO QUE QUEDA É O AMOR. Agustín Fernández Paz.

O LIBRO

Libro de relatos que xiran en torno ao amor. Non é, dende logo, todo o que se pode dicir, pero é máis que suficiente. Deixamos aos lectores gozar das historias que o autor nos conta, da beleza dunha prosa enchida de poesía narrando amores perdidos, amores secretos, amores eternos...
Acompañan ao texto as ilustracións do debuxante Pablo Alaudell, que plasma con mestría en imaxes o espírito de morriña que impregna toda a obra.
Con este libro, o autor gañou no ano 2008 o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil.

O AUTOR

Agustín Fernández Paz, nado en Villalba (Galicia) en 1947. Licenciado en Ciencias da Educación, traballou como docente en diferentes centros educativos ata a súa prexubilación no ano 2008.
A traxectoria profesional do autor estivo sempre ligada á promoción do idioma galego. Foi membro do Gabinete de Estudos para a Reforma Educativa e Coordinador Docente do Galego, así como membro fundador dos colectivos Avantar e Nova Escola Galega, participando na elaboración de materiais didácticos para o ensino de galego en distintos niveis escolares. Impartiu diversos cursos relacionados coa didáctica da lingua e a normalización lingüística. É membro do Consello da Cultura Galega e asesor do programa Sol. Dirixe a colección "Merlín" de literatura xuvenil e escribiu numerosos libros de texto e obras dirixidas aos lectores novos.

"Tratar de esquecer a alguén é querer recordalo para sempre". Anónimo.

Boa lectura.

Vivir nas alturas

Qué tal vos vai vivindo sobre as árbores? Estades a acompañar a Cósimo na súa inquebrantable decisión e talvez empezades, como el, a ver o mundo dende outra perspectiva? Quizais tamén vos sentides sós/soas a miúdo polo voso modo de pensar e de vivir, formando parte dunha sociedade que non vos comprende e á que moitas veces tampouco comprendedes?

A pesar de todo, ámase á sociedade como se ama ao que se necesita, ao que forma parte de ti. A soidade non é boa para o ser humano; Cósimo sábeo ben e por iso buscará sempre a relación cos demais, como facemos todos. Aínda así, sentirá a amargura de manter a propia individualidade a custa de nadar contra a corrente que o rodea. E resistirá.

Cósimo está tolo? Ou estano os demais? É digno de pena ou de admiración? Entendédelo, envexádelo... enfastíavos a súa obstinación... ou talvez empezades a querelo por ela?

A propósito: Cal é a árbore á que vosoutr@s vos subides para ver o mundo dende as alturas?

Estamos a ler: O Barón Rampante. Italo Calvino

O LIBRO

¿Quén non soñou algunha vez rebelarse contra un modo de vida que non che agrada, escapar das presións ás que nos someten o mundo e os nosos semellantes, dar unha puñada na mesa e dicir: Abonda!? Por qué non realizar un xesto, simple ou extravagante, pero rotundo, levando a nosa decisión ata as últimas consecuencias?
Iso é o que fai o mozo Cósimo cando á idade de 12 anos, rebélase contra a súa familia e decide subir a unha árbore, prometendo que non volverá poñer xamais un pé na terra. Dende esta nova perspectiva, vivirá toda a súa existencia, non como un eremita, senón moi ao contrario con intensidade. No transcurso da súa vida, pasará por todas as experiencias comúns aos demais mortais, e aínda máis, pero nunca romperá a súa promesa.
Baixo a divertida aparencia dunha novela fantástica escóndese unha férrea crítica contra a sociedade xerarquizada (que transcende a época en que se desenvolve a obra). Na historia tamén se reflicte o desengano do autor cara á política, o que non o fará abandonar as súas propias convicións.

El AUTOR

Italo Calvino, naceu en Cuba no 1923 pero viviu case toda a súa vida en Italia, a terra dos seus pais, onde faleceu no ano 1985. Está considerado un dos escritores italianos máis importantes do século XX. A súa extensa obra abarca moitos estilos, e está marcada polo pensamento político do autor, así como polas súas experiencias vitais. Inicialmente próxima ao neorrealista: Il sentiero del nidi di ragno, logo faise plenamente fantástica (a ese periodo pertence a triloxía I nostre antenati, na que se inclue Il barone rampamte. A súa obra máis complexa aparece cara aos anos sesenta, en que Italo Calvino se lanza a unha narrativa entendida coma un xogo combinatorio, influenciada polo estruturalismo e a semioloxía. A esta época pertencen novelas como La citta invisibili (1972) e Se una notte d'inverno un viaggiatore (1972). Esta última está considerada en Estados Unidos coma un exemplo de literatura posmoderna.

Un clásico é un libro que nunca cesou de contar o que ten que contar. Italo Calvino.

Boa lectura.

Estamos a ler:

Herba Moura. Teresa Moure

O LIBRO

Einés Andrade prepara a súa tese de filosofía sobre Descartes. A súa investigación sobre o matemático e un inesperado descubrimento no faiado da súa casa, lévana a coñecer unha historia que nos traslada ao século XVII na que aparecen relacionados o propio Descartes, a raíña Cristina de Suecia e o marabilloso personaxe de Hélene Jans unha meiga, unha muller con espírito libre, mente lúcida e corazón aberto á vida.
Herba Moura é a historia dunhas persoas dispares entre sí cuxas vidas se atopan nun momento dado, o que dá lugar a un belo relato que nos fala de razón e paixón, do poder da palabra e o poder das herbas, de amor e filosofía (e sobre todo da filosofía do amor). Pero ante todo é unha reivindicación do papel das mulleres na historia, sobre todo daquelas que non figurarán xamais nos libros, pero que souberon vivir conforme ao seu propio criterio, en liberdade.

A AUTORA

Teresa Moure (Monforte 1966), é escritora en lingua galega e doutora en Lingüística. Exerce a docencia nas Facultades de Filoloxía e Filosofía de Santiago de Compostela.
Publicou máis dunha ducia de traballos na súa especialidade ademais de novela curta e teatro. Ten no seu haber varios premios, tres deles por Herba Moura: o premio Aelg, o Premio da Crítica Narrativa Galega e o premio Xerais de Novela. O libro foi traducido a varios idiomas .

Envíanos os teus comentarios. Cóntanos se che gusta a historia, que é o que che transmiten os personaxes, o que este libro che fixo sentir... Anímate e comparte cos demais as túas impresións.

“Os libros fan libre ao que os quere” Vicente Espinel.

Boa lectura.

Francisco Narla, no Club de Lectura

O día 16 de marzo, o Club de lectura de Burela recibiu a visita do escritor Francisco Narla e a axente literaria Déborah Albardonedo. Cos dous charlamos acerca da obra deste novo autor, especialmente da súa novela "Los lobos del Centeno"; pero tamén houbo espazo para abordar temas como a literatura, o proceso creativo e, sobre todo, a mitoloxía e a maxia, especialmente o referente ao folclore galego, do que Narla demostrou ser un excelente coñecedor.

Francisco Narla deixou un grato recordo no noso club pola súa proximidade, a afabilidade do seu trato, a súa predisposición cara ao encontro cos seus lectores (algo que non é común a todos os escritores) e pola capacidade de transmitir en persoa e de palabra todo aquilo que xa transmite na súa obra coa súa elaborada prosa, na que por destacar algunha das moitas calidades que ten, sinalaremos unha máis que notable capacidade descritiva, unha cuidada documentación e un uso da linguaxe moi persoal e adaptado á historia, luxo que só pode permitirse quen manexa a pluma con soltura.

Recomendamos seguir os pasos a este autor, non só polo que xa nos ofreceu coa súa primeira novela, senón polo que se advierte que poderá ofrecer no futuro. O seu próximo libro verá a luz moi pronto. Non lle perdades a pista.

Mentres tanto, si tedes ocasión de asistir a unha conferencia ou coloquio na que o escritor participe, facédeo. É un pracer escoitalo.

Benvidos!

Neste primeiro post, queremos saudar a todos os membros do club de lectura de Burela: aos que acoden puntualmente ás reunións e aqueles que por diversos motivos non poden asistir, pero que igualmente comparten todas as lecturas que realizamos ata agora. Grazas por embarcarvos nesta aventura, por crear en Burela un espazo cultural tan necesario para os que temos inquietudes relacionadas co mundo da literatura.

Este blog nace coa intención de ofrecer a posibilidade de participar no comentario dos libros aínda que non se poida asistir ás reunións. Queremos, de igual modo, abrir o noso club a calquera persoa en calquera lugar, amante como nós da lectura e que queira compartir as súas opinións sobre os libros que estamos a ler.

Con esa ilusión, presentamos o blog e animámosvos a todos a enviarnos os vosos comentarios. Un blog de lectura non é nada sen vós, os lectores.