NO DIGAS QUE FUE UN SUEÑO Terence Moix
O LIBRO
Antonio e Cleopatra. O rudo soldado romano e a intelixente e sofisticada soberana de Exipto. Tanto se escribiu sobre os amores destes dous personaxes históricos, que xa a duras penas se recoñece onde acaba o mito e onde empeza a realidade.
Por iso é tan gratificante ler unha novela na que a reflexión sobre o amor (en todos os seus procesos, en todas as súas facetas, en todas as súas glorias e miserias) transcende uns personaxes que por outro lado, se nos presentan cunha forza e unha humanidade arrolladoras.
Pero "No digas que fue un sueño", non é só un paseo polas revoltas do amor, é unha viaxe apaixonante a un mundo antigo que existiu e que na pluma do autor, cobra unha nova vida. O lector non pode por menos que namorarse das paisaxes e a cultura de Exipto, de ver cos ollos da imaxinación a fascinante cidade de Alexandría, de crer, como creen os exipcios, que hai unha forma de beleza tan perfecta que nunca morre, que permanece para sempre na eternidade.
Por iso é tan gratificante ler unha novela na que a reflexión sobre o amor (en todos os seus procesos, en todas as súas facetas, en todas as súas glorias e miserias) transcende uns personaxes que por outro lado, se nos presentan cunha forza e unha humanidade arrolladoras.
Pero "No digas que fue un sueño", non é só un paseo polas revoltas do amor, é unha viaxe apaixonante a un mundo antigo que existiu e que na pluma do autor, cobra unha nova vida. O lector non pode por menos que namorarse das paisaxes e a cultura de Exipto, de ver cos ollos da imaxinación a fascinante cidade de Alexandría, de crer, como creen os exipcios, que hai unha forma de beleza tan perfecta que nunca morre, que permanece para sempre na eternidade.
O AUTOR
Ramón Moix Messeguer naceu en Barcelona, 5 de xaneiro de 1942 e faleceu na mesma cidade o 2 abril de 2003)
De formación autodidacta, traballou como traductor de inglés e francés e como colaborador de editoriais e axencias de noticias. Residiu en París, Londres e por breve tempo en Madrid.
Publicou as súas primeiras novelas policiacas cando apenas tiña vinte anos co pseudónimo de Ray Sorel, pero non foi ata "La Torre de los Vicios Capitales" (1968) cando a súa obra empezou a ser valorada pola crítica.
O recoñecemento do gran público chegou coa publicación da súa novela "No digas que fue un sueño", galardoada co Premio Planeta en 1986, que o colocou entre os autores máis lidos do país. Esta obra coma outras "(La herida de la esfinge", "El arpista ciego"...) ten como escenario o antigo Exipto, polo que sentía fascinación.
Asiduo colaborador na prensa escrita, prestou a súa pluma a revistas sobre a sétima arte de cuxos mitos era un apaixonado, o que se reflicte na súa creación literaria: "Hollywood Stories", "Iniciación a una historia del cine"...
Ademais de novela e artículos tamén escribiu libros de viaxes "Tres viajes románticos" e un libro de memorias: "Memorias del peso de la paja".
Galardoado en moitas ocasiónss, entre os seus premios podemos citar: o Josep Pla en 1969, o Premio da Crítica e o Prudenci Bertrana en 1972, o Planeta de Novela en 1986, o Fernando Lara de Novela en 1996 e o da Fundación José Manuel Lara no 2003.
De formación autodidacta, traballou como traductor de inglés e francés e como colaborador de editoriais e axencias de noticias. Residiu en París, Londres e por breve tempo en Madrid.
Publicou as súas primeiras novelas policiacas cando apenas tiña vinte anos co pseudónimo de Ray Sorel, pero non foi ata "La Torre de los Vicios Capitales" (1968) cando a súa obra empezou a ser valorada pola crítica.
O recoñecemento do gran público chegou coa publicación da súa novela "No digas que fue un sueño", galardoada co Premio Planeta en 1986, que o colocou entre os autores máis lidos do país. Esta obra coma outras "(La herida de la esfinge", "El arpista ciego"...) ten como escenario o antigo Exipto, polo que sentía fascinación.
Asiduo colaborador na prensa escrita, prestou a súa pluma a revistas sobre a sétima arte de cuxos mitos era un apaixonado, o que se reflicte na súa creación literaria: "Hollywood Stories", "Iniciación a una historia del cine"...
Ademais de novela e artículos tamén escribiu libros de viaxes "Tres viajes románticos" e un libro de memorias: "Memorias del peso de la paja".
Galardoado en moitas ocasiónss, entre os seus premios podemos citar: o Josep Pla en 1969, o Premio da Crítica e o Prudenci Bertrana en 1972, o Planeta de Novela en 1986, o Fernando Lara de Novela en 1996 e o da Fundación José Manuel Lara no 2003.
"Sólo aspiro a encontrar o meu paraíso na terra. E son digno de compaixón porque é posible que o coñecese en varias ocasións e non me decatase." Terence Moix
Boa lectura.
He leído el libro, y Cleopatra, poniéndome en su cuna y en su tiempo, ALGO IMPOSIBLE PARA MI, digo que me parece una mujer especialmente vulnerable a las emociones y sentimientos, no sé qué capacidad de gozo pueden desarrollar ciertas mentes para darle al cuerpo tanta marcha. Creo que son esa clase de personajes que entran en la Historia creyéndose la divinidad que representan, sin límites para sus intereses, sin barreras para sus propósitos, sin fronteras para sus ambiciones.
ResponderEliminarEn fín, a fín de cuentas, Cleopatra, según la escribe Terence Moix, me parece un máximo exponente de la capacidad de seducción, con todos los medios a su alcance, sin reparos en sus propósitos, y con un lamentable y perverso sentido del gozo y del disfrute, manipuladora donde las haya, que la lleva a dedicar más tiempo a las bacanales y a las intrigas que a un gobierno para su pueblo. Sus intereses es que tanto su hijo como ella y el borracho de su amante pasen a formar eternidad, desde lo terrenal y divinidad desde la vulnerabilidad.
Aquí está, ha conseguido su propósito.
La historia está llena de personajes horripilantes, execrables, aunque bellos en su anatomía y poderosos en su megalomania.