O LIBRO
Unha historia dolorosa... como o é a miúdo a propia realidade. Unha lúcida reflexión sobre a soidade enfocada nas vidas dos seus protagonistas: Alice e Mattia. Ambos os dous levan sobre as súas costas as feridas que deixa unha infancia marcada pola traxedia e loitan, cada cual ao seu xeito, por saír adiante nun mundo que se mostra hostil para os que non son o suficientemente fortes. Como os números primos xemelgos permanecerán sempre próximos, pero sen chegar a tocarse, porque a mesma fraxilidade que lles une se interpón entre eles.
O AUTOR
Nacido en Turín, en 1982, este licenciado "cum laude" en física, demostrou xa na súa primeira obra que as súas aptitudes non se limitan ás ciencias. Con "A soidade dos números primos", recibiu no 2008 os premios Campiello, Fiésole Narrativa Under 40 e o Premio Strega (Con 26 anos, foi o autor máis novo en conseguir o último). Non en van, a novela vendeu en Italia mais dun millón de copias o ano que saíu á luz.
“Moitas cousas déronme no mundo, só é miña a pura soidade”. Dulce María Loynaz
Boa lectura.
En tanto voy observando que un algo de número primo hay en cada uno de nosotros (justificado o nó, heredado o nó) y en tanto, como les ocurre a los protagonistas, necesitamos llegar al semejante, la mejor reflexión que puede dejarme este "demoledor" relato, es la de asumir que la soledad es parte determinante de la condición humana; esencia de nuestro sustrato vital y que como el lenguaje, en su transmisión verbal no puede dar testimonio de esa sustancia de una manera absoluta, si podemos hacer más llevadera o tolerante la soledad, poniendo megafonía en el manifiesto de una mirada, de una sonrisa, de una pausa, sabiendo que en el otro habita la soledad, como en nosotros, como un gran interrogante de alcance universal, en cualquier momento, en cualquier situación y en cualquier lugar. Y darle respuesta con esta afirmativa suposición: Qué satisfacción, estar rodeada de todos y de tanto, y poder sentir que sola-mente soy yo. Y sentir el confortable arrebato de la capacidad de administrar esa intransferible sensación.
ResponderEliminarAl fín y al cabo, los protagonistas, en su soledad, tambien obtienen y sienten el confortable arrebato de administrar y dirigir esa sensación y dan y reciben su fruto, desde su solitario y complejo habitáculo.